ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

                                                                                                                                                                  ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ                                                                                                                                                                 ΕΙΣ  ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ  ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ  ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ                                                                                                                                                                       Ἄρθρον 1                                                                                                                                                                                           2. Θεμέλιον τοῦ πολιτεύματος εἶναι η λαική κυριαρχία .                                                                                                                                                        3. Ἅπασαι αἱ ἐξουσίαι  πηγάζουν ἐκ τοῦ Λαοῦ ὑπάρχουν ὑπέρ αὐτοῦ καὶ τοῦ  Ἔθνους άσκοῦνται δὲ καθ' ὅν  τρόπον ὁρίζει τὸ Σύνταγμα.                                                                                                                                                              ( Λαός εννοείται ο Ελληνικός σύμφωνα και με άλλα άρθρα , Έθνος νοείται το Γένος ,περιλαμβάνει εκτός από τον Λαό και τους προγόνους και  τις   γενεές του μέλλοντος  )                                                                                                                                                                 Ἄρθρον 2                                                                                                                                                                    1.  Ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ προστασία τῆς ἀξίας  τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελοῦν τὴν πρωταρχικὴν ὑποχρέωσιν τῆς Πολιτείας .                                                                                                                                                                      Ἄρθρον 3                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          1. Ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἐν Ἑλλάδι   εἶναι ἡ τῆς Ἁνατολικῆς  Ὀρθοδόξου   τοῦ  Χριστοῦ Ἐκκλησίας . Ἡ Ὀρθόδοξος  Ἐκκλησία τῆς  Ἑλλάδος ,   κεφαλὴν γνωρίζουσα  τὸν  Κύριον  ἡμών Ἰησοῦν  Χριστόν , ὑπάρχει ἀναποσπάστως  ἡνωμένη δογματικῶς  μετὰ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης καὶ πάσης ἄλλης ὁμοδόξου  τοῦ Χριστοῦ Εκκλησίας  , τηροῦσα απαρασαλεύτως, ὡς ἐκεῖναι    , τούς ἱεροὺς ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικούς κανόνες καὶ τὰς ἱεράς παραδόσεις . Εἶναι αὐτοκέφαλος καὶ διοικεῖται ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν ἐν ἐνεργεία Ἀρχιερέων καὶ τῆς ἐκ ταὺτης προερχομένης Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου .                                                                                                                                                           (ακολουθούν  δύο άλλες παράγραφοι στο τμήμα των σχέσεων εκκλησίας και πολιτείας )                                                                                                                                                                        Ἄρθρον  4                                                                                                                                                                    1. Οἱ  Ἕλληνες  εἶναι  ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου .                                                                                                                                                                     2.  Ἕλληνες  καὶ Ελληνίδες ἔχουν ἴσα δικαιώματα καὶ  ὑποχρεώσεις .                                                                                                                                                                        3. (  Εδώ   χαρακτηρίζονται Ἕλληνες πολίται  ὅσοι  κέκτηνται τὰ ὑπό τοῦ  τότε νόμου ὁριζόμενα προσόντα , διακρίνει την ελληνικήν ιθαγένειαν ,ἀφαίρεσις τῆς ιθαγένειας   επιτρέπεται μόνον  είς περίπτωσιν έκουσίας ἀνακτήσεως  ἐτέρας , ἤ αναλήψεως ἀντιθέτου πρὸς τὰ ἐθνικὰ  συμφέροντα υπηρεσίας εἰς ξένην  χώραν .                                                                                                                                                                  4. Μόνον Έλληνες πολίται εἶναι δεκτοὶ εἰς πάσας τὰς δημοσίας λειτουργίας , πλὴν τῶν δι' εἰδικῶν νόμων εἰσαγωμένων ἐξαιρέσεων .                                                                                                                                                                         5. Οἱ Ἕλληνες πολίται συνεισφέρουν ἀδιακρίτως εἰς τὰ δημόσια βάρη αναλόγως τῶν δυνάμεὠν τους .                                                                                                                                                                           6. Πᾶς Ἕλλην , δυνάμενος νὰ φέρη ὅπλα .ὑποχρεοῦται νὰ συντελῆ εἰς τὴν ἄμυναν τῆς Πατρίδος , κατὰ τοὐς ὁρισμούς τῶν νόμων .                                                                                                                                                                     Ἄρθρον 5.                                                                                                                                                                     3. Ἡ προσωπικὴ ἐλευθερία εἶναι ἀπαραβίαστος .Οὐδείς καταδιώκεται , συλλαμβάνεται , φυλακίζεται ἤ ἄλλως πὼς περιορίζεται , εἰ μὴ ὅταν καὶ ὅπως  ὁ νόμος ὁρίζη.                                                                                                                                                             Ἄρθρον 6.                                                                                                                                                                    1.Οὐδεὶς  συλλαμβάνεται , οὐδὲ φυλακίζεται ἄνευ ἠτιολογημένου δικαστικοῦ ἐντάλματος , τὸ ὁποῖον πρέπει νὰ ἐπιδοθῆ κατὰ τὴν στιγμὴν τῆς συλλήψεως ἤ προφυλακίσεως . Ἐξαιροῦνται τὰ ἐπ' αὐτοφώρω ἐγκλήματα .                                                                                                                                                                  Ἄρθρον 7 .                                                                                                                                                                          2. Αἱ βάσανοι , οἱαδήποτε σωματικὴ κάκωσις , βλάβη ὑγείας ἤ ἄσκησις ψυχολογικῆς βίας , ὡς καὶ πᾶσα ἐτέρα  προσβολὴ τῆς ἀνθρωπίνης ἀξιοπρεπείας ἀπαγορεύονται καὶ τιμωροῦνται ,ὡς νόμος ὁρίζη.                                                                                                                                                                           3. Γενικὴ δήμευσις ἀπαγορεύεται . Θανατικὴ ποινὴ ἐπὶ πολιτικῶν ἐγκλημάτων , ἐκτὸς τῶν συνθέτων δὲν ἐπιβάλλεται .                                                                                                                                                                       Ἄρθρον 9 .                                                                                                                                                                          1. Ἡ κατοικία ἑκάστου εἶναι ἄσυλον . Ἡ ἰδιωτικὴ καὶ οἰκογενειακὴ ζωὴ τοῦ ἀτόμου εἶναι ἀπαραβίαστος. Οὐδεμία κατ' οἶκον ἔρευνα ἐνεργεῖται , εἰ μὴ ὅταν καὶ ὅπως ὁ νόμος ὁρίζη , πάντοτε δὲ παρουσία ἐκπροσώπων τῆς δικαστικῆς ἐξουσίας .                                                                                                                                                                       2. Οἱ παραβάται τῆς προηγουμένης διατάξεως τιμωροῦνται ἐπὶ παραβιάσει τοῦ οἰκιακοῦ ἀσύλου καὶ καταχρήσει ἐξουσίας , ὑποχρεοῦνται δὲ εἰς πλήρη ἀποζημίωσιν τοῦ παθόντος , ὡς νόμος ὁρίζη.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Ἄρθρον 16                                                                                                                                                                           2 Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ  βασικὴν  ἀποστολὴν τοῦ Κράτους , ἔχει δὲ ὡς σκοπὸν  τὴν ἠθικὴν , πνευματικὴν , ἐπαγγελματικὴν καὶ  φυσικήν  ἀγωγήν  τῶν Ἑλλήνων , τὴν άνάπτυξιν  τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς   συνειδήσεως καὶ  τὴν διάπλασιν αὐτῶν  ὡς  ἐλευθέρων  καὶ υπευθύνων  πολιτῶν .                                                                                                                                                               Ἄρθρον 21                                                                                                                                                                                 1. Ἡ οἰκογένεια ,ὡς θεμέλιον τῆς συντηρήσεως καὶ προαγωγῆς τοῦ  Ἔθνους , ὡς καὶ  ὁ γάμος , η μητρότης  καὶ  ἡ παιδικὴ  ἡλικία τελοῦν ὑπὸ  τὴν προστασίαν του Κράτους.                                                                                                                                                                       2. Πολύτεκνοι οἰκογένειαι ἀνάπηροι πολέμου καὶ εἰρηνικῆς περιόδου , θύματα πολέμου, χῆραι καὶ ὀρφανὰ τῶν έν πολέμω πεσόντων , ὡς καὶ πάσχοντες έξ' ἀνιάτου σωματικῆς ἤ πνευματικῆς νόσου δικαιοῦνται τῆς εἰδικῆς φροντίδος τοῦ Κράτους .                                                                                                                                                                          3. Τὸ Κράτος μεριμνᾶ διὰ τὴν ὑγείαν τῶν πολιτῶν καὶ λαμβάνει εἰδικὰ μέτρα διὰ τὴν προστασίαν τῆς νεότητος , τοῦ γήρατος , τῆς ἀναπηρίας καὶ διὰ τὴν περίθαλψιν τῶν ἀπόρων .                                                                                                                                                                       4. Ἡ ἀπόκτησις κατοικίας ὑπὸ τῶν στερουμένων ταύτης ἤ άνεπαρκῶς στεγαζομένων ἀποτελεῖ ἀντικείμενον εἰδικῆς φροντίδος τοῦ Κράτους.                                                                                                                                                                    ( Για τους Έλληνες προβλέπονται , όχι για άλλους λαούς )                                                                                                                                                                             Ἄρθρον 24 

                                                                                                                                                                                      Ἡ προστασία του φυσικοῦ  καὶ πολιτιστικοῦ περιβάλλοντος ἀποτελεῖ ὑποχρέωσιν  τοῦ Κράτους.Τὸ Κράτος ὐποχρεούται   νὰ  λαμβάνει ἰδιαίτερα   προληπτικά ἤ κατασταλτατικά μέτρα πρὸς διαφὺλαξιν αὐτοῦ . Νόμος καθορίζει τὰ ἀφορῶντα εἰς τὴν προστασίαν τῶν δασῶν καὶ τῶν  δασικῶν  ἐν γένει ἐκτάσεων . Ἀπαγορεύεται ἡ μεταβολὴ τοῦ προορισμοῦ τῶν δημοσίων δασῶν καὶ δημοσίων δασικῶν εκτάσεων , πλὴν ἄν προέχη διὰ τὴν Ἐθνικὴν Οἰκονομίαν ἡ ἀγροτικὴ ἐκμετάλλευσις τούτων ἤ ἄλλη χρῆσις ἐκ δημοσίου συμφέροντος ἐπιβαλλομμένη.                                                                                                                                                                Ἄρθρον 26                                                                                                                                                                            1.Ἡ νομοθετική λειτουργία  ἀσκεῖται ὑπὸ τῆς  Βουλῆς  καὶ τοῦ  Προέδρου τῆς Δημοκρατίας.                                                                                                                                                2.Ἡ  ἐκτελεστικὴ  λειτουργία  ἀσκεῖται ὑπὸ  τοὺ  Προέδρου τῆς Δημοκρατίας και τῆς  Κυβερνήσεως .                                                                                                                                                                        3. Ἡ δικαστικὴ  λειτουργία ἀσκεῖται ὑπὸ  τῶν  δικαστηρίων , αἱ ἀποφάσεις δὲ αὐτῶν  ἐκτελοῦνται ἐν  ὀνόματι τοῦ  Ἑλληνικοῦ Λαοῦ .                                                                                                                                                                           Ἄρθρον 31                                                                                                                                                                Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δύναται νὰ εκλεγῆ ὁ ἀπὸ πενταετίας τοὐλάχιστον   καὶ ἐκ πατρὸς τὴν καταγωγὴν Ἕλλην πολίτης ,   συμπληρώσας  τὸ τεσσαρακοστὸν ἔτος τῆς ἠλικίας του καὶ ἔχων τὴν νόμιμον ἱκανότητα τοῦ έκλέγειν .                                                                                                                                                                 Ἄρθρον 33                                                                                                                                                                      Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας , δίδει ἐνώπιον τῆς Βουλῆς τὸν ἀκόλουθον ὅρκον πρὶν ἤ ἀναλάβη τὴν ἄσκησιν τῶν καθηκόντων του : " Ὀμνύω  εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος νὰ φυλάττω τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους, νὰ μεριμνῶ διὰ τὴν πιστὴν  τήρησιν αὐτῶν , νὰ ὑπερασπίζω την ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν καὶ ἀκεραιότηταν τῆς Χώρας , νὰ προστατεύω τὰ δικαιώματα καὶ τὰς ἐλευθερίας τῶν Ἑλλήνων καὶ νὰ ὑπηρετῶ τὸ γενικὸν συμφέρον καὶ τὴν πρόοδον τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ .                                                                                                                                                                     Άρθρο 48                                                                                                                                                                          Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας ἐν περιπτώσει πολέμου ἤ  επιστρατεύσεως ένεκεν  ἐξωτερικῶν κινδύνων , διὰ προεδρικοῦ διατάγματος προσυπογραφομένου ὑπὸ τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου , ἐν περιπτώσει δὲ σοβαρᾶς διαταραχῆς ἤ ἐκδήλου ἀπειλῆς κατὰ τῆς δημοσίας τάξεως καὶ ἀσφαλείας τοῦ κράτους  ἐξ' ἐσωτερικῶν κινδύνων , διὰ προεδρικοῦ διατάγματος  προσυπογραφομένου ὑπὸ τοῦ Πρωθυπουργοῦ ,δύναται νὰ ἀναστείλη καθ' ἄπασαν τὴν Ἐπικράτειαν  ἤ τμῆμα αὐτῆς τὴν ἰσχὺν τῶν διατάξεων  τῶν ἄρθρων 5 παραγρ. 4, 6, 8, 9, 11 παρ. 1 ἕως καὶ 4 , 12 , 14, 19, 22, 23, 96 παράγραφος 4 καὶ 97 ἤ τινῶν ἐξ αὐτῶν , νὰ θέση εἰς ἐφαρμογὴν τὸν ἑκάστοτε  ἰσχύοντα  νόμον περὶ καταστάσεως πολιορκίας καὶ νὰ συστήση ἐξαιρετικὰ δικαστήρια . Ὁ νόμος οὗτος δὲν δύναται νὰ τροποποιηθῆ  κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς ἐφαρμογῆς του .                                                                                                                                                                                  Ἄρθρον 49                                                                                                                                                                               Ὁ Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας δὲν εὐθύνεται  ὁπωσδήποτε διὰ  πράξεις ἐνεργηθείσας  κατὰ τὴν ἐνάσκησιν  τῶν καθηκόντων του , εἰ μὴ μόνον δι'  ἐσχάτην προδοσίαν ἤ ἐκ προθέσεως  παραβίασιν τοῦ Συντάγματος .Διὰ πράξεις μὴ σχετιζομένας πρὸς τὴν ἄσκησιν   τῶν καθηκόντων του ἡ δίωξις ἀναστέλλεται μέχρι λήξεως τῆς προεδρικῆς θητείας .                                                                                                                                                                        Ἄρθρον 52                                                                                                                                                                   Ἡ  ἐλευθέρα καὶ ἀνόθευτος ἐκδήλωσις τῆς λαϊκῆς θελήσεως, ὡς ἔκφρασις τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας , τελεῖ ὑπὸ τὴν ἐγγύησιν πάντων τῶν λειτουργιῶν τῆς Πολιτείας , οἵτινες ὑποχρεοῦνται νὰ διασφαλίζουν ταύτην εἰς πᾶσαν περίπτωσιν . Διὰ νόμου ὁρίζονται αἱ ποινικαὶ κυρώσεις κατὰ τῶν παραβατῶν τῆς διατάξεως ταύτης . *                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Ἄρθρον 55                                                                                                                                                                      1.Ὅπως ἐκλεγή τις  βουλευτὴς ἀπαιτεῖται νὰ εἶναι Ἕλλην πολίτης , νὰ ἔχη  τὴν νόμιμον  ἱκανότητα τοῦ ἐκλέγην  καὶ συμπεπληρωμένον  τὸ 25ο ἔτος τῆς ἡλικίας του, κατὰ τὴν ἠμέραν τῆς ἐκλογῆς .                                                                                                                                                               2. Βουλευτής, στερηθείς, τινὸς τῶν ἀνωτέρω  προσόντων ,ἐκπίπτει αὐτοδικαίως  τοῦ  βουλευτικοῦ ἀξιώματος .                                                                                                                                                                       Ἄρθρον 58                                                                                                                                                                   Ἡ ἐξέλεγξις καὶ ἐκδίκασις τῶν βουλευτικῶν ἐκλογῶν , κατὰ τοῦ κύρους τῶν ὁποίων ἐγείρονται ἐνστάσεις , ἀναφερόμεναι εἴτε εἰς ἐκλογικάς παραβάσεις περὶ τὴν ἐνἐργειαν τούτων , εἴτε εἰς ἔλλειψιν τῶν νομίμων προσόντων , ἀνατίθεται εἰς τὸ κατ' ἄρθρον 100 Ἀνώτατον Είδικὸν Δικαστήριον .                                                                                                                                                             Ἄρθρον 100                                                                                                                                                                       1. Συνιστᾶται Ἀνώτατον Εἰδικὸν Δικαστήριον εἰς τὸ ὁποῖον ὑπάγονται :                                                                                                                                                                            α) Ἡ ἐκδίκασις ἐνστάσεων κατὰ τὸ ἄρθρον 58.                                                                                                                                                                       β) Ὁ ἔλεγχος τοῦ κύρους καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων δημοψηφίσματος , ἐνεργουμένου κατὰ τὸ ἄρθρον 44 παράγραφος 2 .                                                                                                                                                                     γ) Ἡ κρίσις περὶ τῶν ἀσυμβιβάστων ἤ τῆς ἐκπτώσεως βουλευτού κατὰ τὰ ἄρθρα 55 παράγραφος 2 καὶ 57.                                                                                                                                                                        δ) Ἡ ἄρσις τῶν συγκρούσεων μεταξὺ τῶν δικαστηρίων καὶ τῶν διοικητικῶν άρχῶν ἤ μεταξὺ τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας  καὶ τῶν τακτικῶν διοικητικῶν δικαστηρίων ἀφ' ἐνὸς καὶ τῶν ἀστικῶν καὶ ποινικῶν  ἀφ' ἐτέρου δικαστηρίων  ἀφ' ἐτέρου ἤ τέλος μεταξὺ τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου καὶ τῶν λοιπῶν δικαστηρίων .                                                                                                                                                                     ε) Ἡ ἄρσις τῆς  ἀμφισβητήσεως περὶ τῆς οὐσιαστικῆς ἀντισυνταγματικότητος ἤ τῆς ἐννοίας διατάξεων τυπικοῦ νόμου , ἐὰν ἐξεδόθησαν περὶ αὐτῶν αντίθετοι ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας  ,   τοὺ Ἀρείου Πάγου ἤ τοῦ Ἐλεγκτικοῦ Συνεδρίου .                                                                                                                                                                   Ἄρθρον 117                                                                                                                                                                  3. Δημόσια ἤ ἰδιωτικὰ δάση ἤ δασικαὶ ἐκτάσεις καταστραφεῖσαι ἤ καταστρεφόμεναι ἐκ πυρκαϊᾶς ἤ ἄλλως πως ἀποψιλιθεῖσαι ἤ ἀποψιλούμεναι , δὲν ἀποβάλλουν έκ τοῦ λόγου τούτου τὸν ὅν ἐκέκτηντο πρὸ τῆς καταστροφῆς των χαρακτῆρα καὶ κηρύσσονται ὑποχρεωτικῶς ἀναδασωτέαι  , ἀποκλειομένης τῆς διαθέσεως τούτων δι' ἕτερον προορισμόν.                                                                                                                                         ΑΚΡΟΤΕΛΕΥΤΙΟΣ ΔΙΑΤΑΞΙΣ                                                                                                                                                                  Ἄρθρον 120                                                                                                                                                                 2. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς συνάδοντας πρὸς αὐτὸ νὀμους καὶ ἡ ἀφοσίωσις πρὸς τὴν Πατρίδα καὶ τὴν Δημοκρατίαν συνιστοῦν θεμελιώδη ὑποχρέωσιν πάντων τῶν Ελλήνων                                                                                                                                                                        3. Ὁ καθ' οἱονδήποτε τρόπον σφετερισμὸς τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας καὶ τῶν ἐκ ταύτης ἀπορρεουσῶν ἐξουσιῶν διώκεται ἅμα τῆ ἀποκαταστάσει τῆς νομίμου ἐξουσίας , ἀφ' ἦς ἄρχεται καὶ ἡ παραγραφὴ τοῦ    ἐγκλήματος .                                                                                                                                                                      4. Ἡ τήρησις τοῦ Συντάγματος ἐπαφίεται εἰς τὸν πατριωτισμὸν τῶν Ἑλλήνων δικαιουμένων καὶ ὑποχρεουμένων εἰς τὴν διὰ παντὸς μέσου ἀντίστασιν κατὰ οἱουδήποτε ἐπιχειροῦντος τὴν βιαίαν κατάλυσιν αὐτοῦ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         Απόσπασμα από το Σύνταγμα του 1975 , αν σας ενδιαφέρει   να διαβάσετε ολόκληρο το Σύνταγμα     Εδώ .                                                                                                                                                                               Το Σύνταγμα της Ελλάδος είναι ο θεμελιώδης νόμος στον οποίο βασίζεται η διαμόρφωση της ελληνικής νομοθεσίας , πού αφορά τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των Ελλήνων πολιτών , την οργάνωση και τους κανόνες λειτουργίας του ελληνικού κράτους και των θεσμών.                                                                                                                                                                         Εξελίχθηκε  , από το 1922 έως και το 1975 στην συνέχεια αναθεωρήθηκε το 1986, το 2001 και 2008 ,  , οι βασικές διατάξεις από το 1952 είναι σε ισχύ , αν θέλετε να δείτε το αναθεωρημένο   Εδώ                                                                                                                                                                           Δημοσιεύουμε το παλαιότερο επειδή είναι κι ανώτερο γλωσσικώς , αλλά δεν παύει να είναι κι αυτό ατελές .                                                                                                                                                               Απόπειρα αναθεωρήσεως από το παρόν , το προηγούμενο , η το μελλοντικό κοινοβούλιο , ισούται με αυτοκτονία , διότι σχεδόν εξ'ολοκλήρου το κοινοβουλευτικό σώμα είναι αναξιόπιστο και αμφισβητείται  έντονα  η  νομιμότητά του , το κύρος  διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών  κατά το  άρθρο 58 , ισχυριζόμενος πώς το εκλογικό αποτέλεσμα είναι προιόν νοθείας , αφού ο αριθμός των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους , υπερβαίνει κατά πολύ τον αριθμό του εθνικού πληθυσμού, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο . Σχετικά με την αναλογία των βουλευτικών εδρών , κατά παράβασιν του Συντάγματος , δίδονται αυθαίρετα  επιπλέον έδρες και σχηματίζεται  εκτελεστική και νομοθετική αρχή από εκλογική μειοψηφία ,  αλλά αφισβητείται  και η  ποιότητα της δικαστικής αρχής , εξ' αυτών είναι εμφανές ότι   το άρθρο 1 του Συντάγματος έχει καταλυθεί ,  παραβιάσεις    των  άρθρων  24 και 117 παράγραφος 3 περί δασών ,  τού άρθρου 21 περί  σκοπού συντηρήσεως  και μέριμνας  της βιολογικής  συνέχειας  του έθνους , του  31 περί  ιθαγένειας , τού 48 περί καταστάσεως πολιορκίας ,  του  16 περί εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως κλπ κλπ .