Τό Καθεστώς καί το Χρέος του

                                                                                                                                                               Πτώχευση . Είναι νομική κατάσταση ενός προσώπου ἤ άλλης οντότητας , πού  δεν μπορεί  να αποπληρώσει τα χρέη πού οφείλει στους πιστωτές , προηγείται η κρίση χρέους και η  αφερεγγυότητα.                                                                                                                                                                Κοινωνικώς  , είναι η ,πνευματική ,ηθική και βιολογική πτώχευση της κοινωνίας , πού αδυνατεί ἤ αρνείται  να εκπληρώσει  το χρέος της προς τον Θεό και το  Έθνος .                                                                                                                                                                 Κρίση Χρέους . Όταν οι δανειστές ἤ αγοραστές ομολόγων υποψιασθούν αδυναμία της κυβέρνησης να εξοφλήσει το χρέος της , απαιτούν υψηλότερο επιτόκιο, ανάλογο του ρίσκου του κινδύνου αθέτησης . Οι κυβερνήσεις είναι ευάλωτες όταν βασίζονται σε χρηματοδότηση μέσω βραχυπρόθεσμων ομολόγων και  δημιουργείται κατάσταση αναντιστοιχίας ληκτότητας , καθώς η βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση ομολόγων και η μακροπρόθεσμη αξία του ενεργητικού φορολογικής βάσεως δεν συμπίπτουν . Ακόμα  στην αναντιστοιχία νομισμάτων επειδή  η μείωση της αξίας του εγχώριου νομίσματος είναι απαγορευτικά ακριβό για την αποπληρωμή ξένων ομολόγων.                                                                                                                                                              Αφερεγγυότητα , είναι όταν ένα άτομο , ἤ εταιρεία , ἤ κυβέρνηση  , δεν είναι σε θέση να πληρώσει τα χρήματα πού χρωστάει στην ώρα τους , τότε ἤ τίθεται σε πτώχευση ἤ διεξάγονται διαπραγματεύσεις για να αντιμετωπισθεί η κατάσταση χωρίς χρεωκοπία.                                                                                                                                                                     Δημόσιο χρέος  ἤ κυβερνητικό,ἤ κρατικό χρέος , είναι το σύνολο όλων των κυβερνητικών δανείων πού έχουν  λάβει  οι κυβερνήσεις μίας Χώρα και  αυτή οφείλει στους πιστωτές .Διακρίνεται σε εσωτερικό χρέος από εσωτερικό δανεισμό από τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα , ουσιαστικά είναι  δανεισμός από τους πολίτες της , και σε εξωτερικό χρέος πού χρωστάει η κυβέρνηση σε ξένους πιστωτές , ιδιωτικές τράπεζες , κυβερνήσεις ἤ διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς ΔΝΤ (Διεθνές  Νομισματικό Ταμείο ) και Παγκόσμια Τράπεζα ,   οι πιο αφερέγγυες κυβερνήσεις κρατών , δανείζονται απ' ευθείας από αυτούς , αφού λόγω της αφερεγγυότητας  οι ιδιώτες δεν διακινδυνεύουν   να επενδύσουν ἤ να  χορηγήσουν δάνεια.                                                                                                                                                                       Σε δάνεια προσφεύγουν οι κυβερνήσεις για να καλυφθούν ανάγκες του κράτους , πού έχουν δημιουργηθεί είτε από κάποιο πόλεμο , είτε  από την κακή  διαχείριση  της οικονομίας του κράτους  και εδώ συγκεκριμένα  το αρνητικό  ισοζύγιο του κρατικού προυπολογισμού  ,  στην περίπτωση της Ελλάδος  και των περισσότερων υπερχρεωμένων Χωρών ισχύει αυτό. Δεδομένου ότι τα έσοδα της κυβερνήσεως αντλούνται  από τους φορολογουμένους , το χρέος μπορεί να το έχουν δημιουργήσει οι κυβερνήσεις της Χώρας από  κατάχρηση  και δάνεια πού λαμβάνουν καί έχουν λάβει στο παρελθόν  , αλλά αυτό  πρέπει να αποπληρωθεί από τους φορολογούμενους πολίτες , γι' αυτό και το κρατικό χρέος  λέγεται  δημόσιο  χρέος  .                                                                                                                                                           Έλλειμμα . Το δημόσιο χρέος είναι  η συσσώρευση  των ετησίων ελλειμάτων . Το έλλειμμα δημιουργείται  όταν οι δαπάνες μίας κυβέρνησης , υπερβαίνουν τα εσοδά της .                                                                                                                                                                            Τα έσοδα προέρχονται  κυρίως από την φορολογία των πολιτών και τα κέρδη  κρατικών επιχειρήσεων.                                                                                                                                                                         Οι  δαπάνες είναι οι πληρωμές και άλλα ποσά για την συντήρηση ἤ   την μεγέθυνση   των  δημοσίων  υπηρεσιών, αναγκαίων ἤ περιττών , χρηματοδότηση δημοσίων έργων ,   καταχρήσεις παράνομων χρηματοδοτήσεων  ΜΚΟ ,  οικονομικής   βοήθειας  προς  ξένες Χώρες , ασυλία και παροχές    προς  εκατομμύρια  εισβολέων εποίκων , υπέρμετρες  προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες είτε από ψηφοθηρικούς σκοπούς , είτε από διόγκωση των δημοσίων υπηρεσιών εξ' αιτίας  κακής πολιτικής  πού δημιουργεί ανάγκες υπηρεσιών , υπέρμετρες  απολαβές  της γραφειοκρατίας , πρόωρες συνταξιοδοτήσεις  έως υπεξαιρέσεις και άλλες ενέργειες των στελεχών της κυβέρνησης και της γραφειοκρατίας  προς ιδιωτικό πλουτισμό . Σε αυτές τις δαπάνες προστίθενται και οι αποπληρωμή τόκων και δόσεων του κρατικού χρέους , με μορφή  γραμματίων και ομολόγων .                                                                                                                                                             Πλεόνασμα.   Είναι  η  έντιμη και σοφή  διαχείριση των οικονομικών του κράτους χωρίς σπατάλες και καταχρήσεις , δηλαδή το αντίθετο του ελλείμματος .'Οταν τα έσοδα της κυβέρνησης κυρίως από φόρους   και απ' άλλες πηγές   είναι περισσότερα από τις δαπάνες  αυτής , είναι θετική ισορροπία πού ονομάζεται πλεόνασμα του κρατικού προυπολογισμού .                                                                                                                                                                 Πρωτογενές . Πρωτογενές ισοζύγιο κρατικού προυλογισμού , είναι το ισοζύγιο κρατικού προυπολογισμού πρίν τις πληρωμές τόκων και δόσεων πληρωμής του κρατικού  χρέους  .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           ΑΕΠ .  Ακαθάριστο ΑΕΠ . (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν ), είναι το συνολικό μέτρο της παραγωγής ίσο με το άθροισμα των ακαθάριστων τιμών  όλων των θεσμικών μονάδων της παραγωγής ανά έτος ,είναι ανάλογο  της πολεμικής παραγωγής αλλά και της περιβαλλοντικής  καταστροφής  , γι'αυτό  είναι σχετικό  αλλά όχι και  ανάλογο  της οικονομικής ευημερίας των κατοίκων, πιο σχετικό με αυτήν  αλλά όχι και το μοναδικό  ,  είναι το  ΑΕΠ σε ισοτιμία αγοραστικής δύναμης κατά κεφαλήν .                                                                                                                                                                Λόγος Χρέους προς ΑΕΠ .Επειδή το χρέος ενός προσώπου είναι σχετικό με το ετήσιο εισόδημά του , δηλαδή αν δύο άνθρωποι έχουν χρέος από 10.000 ευρώ έκαστος , είναι διαφορετικό εάν το ετήσιο εισόδημα του ενός είναι δέκα και του άλλου εκατό χιλιάδες , γι' αυτό η βαρύτητα του δημοσίου χρέους καταδεικνύεται κατά εκατοστιαία  αναλογία του ΑΕΠ , ἤ   κατά κεφαλήν .Για το 2014 το εξωτερικό χρέος της Ελλάδος ήταν 174% του ΑΕΠ και 47.646 ευρώ κατά κεφαλήν , το εξωτερικό χρέος είναι κατά 80% κρατικό και 20% εμπορικό , υπολογιζομένου του γενικού πληθυσμού της Χώρας , αλλά   υπολογιζομένου  μόνο τού εθνικού πληθυσμού  πού δεν περιλαμβάνει  τους εισβολείς εποίκους  , αυτό το χρέος διπλασιάζεται ἤ και τριπλασιάζεται ! Ως εκ τούτου  το χρέος δεν έχει δημιουργηθεί μόνο από  τα στελέχη των κυβερνήσεων και την ευνοούμενη εγχώρια παρασιτική τάξη τους   αλλά καί από τον συνολικό  πληθυσμό  πού έχει εισβάλει  και λεηλατήσει την πατρίδα .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                        Εναλλακτικές                                                                                                                                                                   Σταθεροποίηση  Χρέους . Όταν οι πληρωμές των τόκων είναι μεγαλύτερες από το πλεόνασμα , γίνεται δανεισμός κεφαλαίων  από έναν δανειστή με χαμηλότερο επιτόκιο , ώστε  να  αποπληρωθούν τα προηγούμενα  χρέη πού έχουν  υψηλό επιτόκιο  και το ποσόν της  εξυπηρέτησης τού χρέους να είναι μικρότερο από το πλεόνασμα.                                                                                                                                                                    Αναδιάρθρωση Χρέους . Είναι η  διαδικασία πού επιτρέπει επαναδιαπραγμάτευση , συνήθως μείωση του  χρέους και επέκταση των ορίων  πληρωμής .                                                                                                                                                                            Ελάφρυνση του Χρέους , είναι η μερική , ἤ ολική διαγραφή των χρεών , η επιβράδυνση ,ἤ  διακοπή της ανάπτυξης του Χρέους . Υπάρχουν επιχειρήματα κατά της ελάφρυνσης του Χρέους , δηλαδή ότι αυτό επανα συσσωρεύεται  και  ότι η εξοικονόμηση δεν αποβαίνει  υπέρ του πτωχότερου πληθυσμού των Χωρών , οι οποίες μαστίζονται από την κρατική διαφθορά και ανικανότητα καί δυστυχώς η ελληνική κυβέρνηση  έχει το υψηλότερο ποσοστό διαφθοράς κράτους εντός της ΕΕ .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          Απεχθές Χρέος .    Η έννοια  του απεχθούς ἤ παράνομου  χρέους στο διεθνές δίκαιο , είναι νομική  και υποστηρίζει ότι το δημόσιο χρέος πού προέκυψε  από το καθεστώς για τους σκοπούς του , δεν εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του έθνους και γι' αυτό  δεν πρέπει να γίνει εκτελεστό , αφού η έννοια   του καθεστώτος δεν ταυτίζεται με την έννοια του έθνους και της πατρίδος , ως εκ τούτου το κρατικό χρέος , είναι προσωπικό χρέος τού καθεστώτος  και όχι χρέος του έθνους .Παράνομο  χρέος , απεχθές μπορεί να κηρυχθεί μόνο από εθνική επαναστατική κυβέρνηση ύστερα  από πτώση του καθεστώτος , αλλά ατυχώς , αυτό θα μπορούσε να γίνει μόνο από πολιτικές δυνάμεις πού δεν υπήρξαν  συνεργάτες  του   όχι από το υπάρχων πολιτικό σύστημα  και την σημερινή παράνομη κυβέρνηση , πού είναι η χειρότερη μορφή του καθεστώτος  .Το διεφθαρμένο  πολιτικό σύστημα  είναι πού παράγει χρέος και άλλα δεινά  , επειδή λίγο έως πολύ έχει την αφοσίωση του κράτους και την έγκριση του λαού πού το ονομάζει δημοκρατία αντιπροσώπων του, γι' αυτό το επιχείρημα του απεχθούς χρέους  καταπέφτει και βεβαίως   όποιος κάνει χρέος , πρέπει και να το εξοφλεί .                                                                                                                                                                  Υπήρξαν μεμονωμένα άτομα όπως ο συντάκτης του άρθρου πού πολύ πρίν την κρίση χρέους , είχαν καταγγείλει  το καθεστώς  , αλλά  οι φωνές τους καταπνίγηκαν , κανένα  από τα πολιτικά κόμματα δεν έχει υποβάλει στο παρελθόν  κατηγορία κατά του καθεστώτος .  Ίσως η έννοια αυτή αποκτούσε νομική ισχύ  , ύστερα από την καταστροφή όλων των πολιτικών κομμάτων και  την κατηγορία  από τις  νεότερες  γενεές  ότι αυτές καταστράφηκαν από τους άφρονες και παράνομους γονείς τους . Ατυχώς όμως και σε αυτό το σημείο τα υπάρχοντα άθλια πολιτικά κόμματα με πρωτοστάτη το ανθελληνικό κυβερνητικό κόμμα ,  αντικαθιστούν το έθνος , ποιοι θα μιλήσουν  μετά για απεχθές χρέος οι αλλοδαποί  εισβολείς  έποικοι ;                                                                                                                                                                Προπαγάνδα.    Για να συγκαλυθφεί το έγκλημα του χρέους  από τις διεφθαρμένες κυβερνήσεις  , επιχειρήθηκε  από δημοσιογράφους και πολιτικούς πού ήταν εντός του συστήματος του καθεστώτος , να αποδοθούν οι ευθύνες μονομερώς στους ξένους και κυρίως τα κράτη της ΕΕ. Μια άλλη πτέρυγα  οικονομολόγων με  κομμουνιστικές  αντιλήψεις  , διάφοροι άλλοι αριστεροί και κρυπτοαριστεροί  και πράκτορες   ρωσόφιλοι , ανέπτυξαν αυτήν την ρητορεία αφού ο καθαρός πολιτικός στόχος τους είναι η ρήξη με ΝΑΤΟ και ΕΕ και η σύνδεση με την Ρωσία. Σε αυτήν την συμμαχία εντάχθηκαν ευρωκομμουνιστές και ακροδεξιοί πολιτικάντηδες ,πρώτον γιατί αποσκοπούν στην αρπαγή του κράτους , αλλά δεν επιθυμούν  και το χρέος του ώστε να επιτύχουν με πιο άνεση τους σκοπούς τους , δεύτερον γιατί αναζητούν μία άλλη προστάτιδα δύναμη, που θα εγγυάται την εξουσία τους στην Ελλάδα . Σε αυτήν την συμμαχία εντάχθηκαν και δυσαρεστημένοι γραφειοκράτες , δημόσιοι υπάλληλοι και ανώτατοι κληρικοί πού είδαν τα προνόμιά τους να περικόπτονται , καθώς και  αποτυχημένοι πολίτες πού επιθυμούν την ληστρική επιδρομή για να ξεφύγουν από την φτώχεια τους , κερδοσκόποι της δραχμής οι οποίοι έχοντας καλά διαφυλαγμένες χρηματικές καταθέσεις θα μπορούσαν σε μία πτώχευση να αποκτήσουν εύκολα μεγάλο πλούτο , αλλά και οικονομικά συμφέροντα του εξωτερικού πού με την ζημιά στο ευρώ θα κέρδιζαν δισεκατομμύρια , αυτοί διαθέτουν εγχώριο τύπο πού προπαγανδίζει την ρήξη με την ΕΕ.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Σύγχηση . Όπως ελέχθη το κυβερνητικό χρέος προέρχεται από τις καταχρήσεις των μετά την Χούντα  κυβερνήσεων  οι οποίες χρεοκόπησαν το Κράτος  ,είναι άλλο πράγμα η νομισματική πολιτική , άλλο η δημοσιονομική όπου εδώ εντάσσεται  το κυβερνητικό Χρέος , άλλο η παραγωγή και το  ΑΕΠ , άλλο  το βιοτικό επίπεδο .Κάθε ένα,  είναι κάτι το διαφορετικό   ,   μπορεί ένα κράτος να έχει υψηλό ΑΕΠ, αλλά χαμηλό βιοτικό επίπεδο του λαού (ανθρώπινη ανάπτυξη) ,όπως η Κίνα . Να έχει μέτριο ΑΕΠ αλλά πολύ υψηλή ανθρώπινη ανάπτυξη  , όπως η Φιλανδία .Να έχει υψηλή ανθρώπινη ανάπτυξη και ακόμα υψηλότερο ΑΕΠ , αλλά να είναι υπερχρεωμένο το κράτος  όπως οι ΗΠΑ .                                                                                                                                                                 Νομισματική πολιτική  . Όσοι δεν γνωρίζουν οικονομία στέκονται σε λέξεις , όπως το εθνικό νόμισμα , το  λέει ο πονηρός κομμουνιστής και τσιμπάει ο κουτός  ακροδεξιός . Το ευρώ είναι εθνικό νόμισμα και μάλιστα πολύ  ισχυρότερο  από ότι η οικονομία της χώρας , δηλαδή η μικρή χώρα διαθέτει νόμισμα σαν να ήταν αυτοκρατορία κι αυτό έχει πολλά  οφέλη , στην περίπτωση αδύναμου τοπικού νομίσματος το οποίο θα μπορούσε να λεγόταν δραχμή, φοίνικας ἤ αγκινάρα , καμία  λέξη  δεν θα έφτιαχνε την οικονομία  και η αγοραστική κατά κεφαλήν δύναμη θα ήταν περιορισμένη. Το επιχείρημα του τοπικού νομίσματος είναι η υποθετική αύξηση των εξαγωγών , αλλά οι ξένοι θα παραθέριζαν φθηνά στην Ελλάδα , οι δε Έλληνες ακριβά , και για διακοπές εκτός Ελλάδος απαγορευτικά . Η αμοιβή των αγροτών για τα παραγόμενα προϊόντα πού τώρα θεωρείται  χαμηλή , θα γινόταν τέσσερις φορές χαμηλότερη , το ίδιο και τα ημερομίσθια κτλ  .Αυτά στην δεύτερη φάση , διότι  η πρώτη φάση , οι μήνες πριν τυπωθεί νόμισμα είναι η κατάρρευση τού τραπεζικού συστήματος  της οικονομίας και τού κράτους , δηλαδή σκηνικό ελλείψεων τροφίμων και ενέργειας σαν της κατοχής 1942.                                                                                                                                                                      Το ψέμα από τότε πού αντικαταστάθηκε η δραχμή με ευρώ , ξεκίνησε το οικονομικό πρόβλημα .Το οικονομικό πρόβλημα έχει στην πραγματικότητα ξεκινήσει από το '74  όχι από το 2001 . Από την πρώτη ημέρα  πού αντικαταστάθηκε η δραχμή με το ευρώ , ξεκίνησε η μεγάλη κερδοσκοπεία των εγχώριων ληστών  πού κερδοσκόπησαν αισχρώς  με την στρογγυλοποίηση των τιμών , και την αύξησή τους κατά 300% εκμεταλλευόμενοι την σύγχυση του καταναλωτή πού θα έπρεπε να αρνηθεί να πληρώσει σ' αυτές τις τιμές , αυτή ήταν η τρίτη αναδιανομή πλούτου , από το '74 και μετά , η δεύτερη ήταν η χρηματιστηριακή απάτη του '96-'99. Η επιστροφή στην δραχμή  θα επιφέρει πείνα και ακόμα μεγαλύτερη  αναδιανομή πλούτου  . Ο κρατικός μηχανισμός δεν είναι προετοιμασμένος για να αντιμετωπίσει τέτοια κατάσταση , αλλά δεν υπάρχει λόγος να επιθυμούμε πιο αδύναμο νόμισμα .                                                                                                                                                                 Δημοσιονομική πολιτική .διαφθορά αλλά και τοκογλυφία  (συνεχίζεται)                                                                                                                                                                      Θα μπορούσαμε  να διαπραγματευθούμε  την ελάφρυνση του χρέους και σταδιακώς να καταπολεμήσουμε   την κρατική διαφθορά  και να ισορροπήσουμε την οικονομία , με την προυπόθεση ότι πρώτον ,θα αφαιρεθεί η ελληνική ιθαγένεια από τους αλλοδαπούς εισβολείς  και θα απελαθούν όλοι  αποπληρώνοντας το ποσό πού τους  αντιστοιχεί στο χρέος και θα ασκείται ποινική καταδίωξη κατά την εισβολή  στην Χώρα , τις παράνομες δραστηριότητες  και την εξαγωγή συναλλάγματος.  Δεύτερον , μέτρα υπέρ αποκέντρωσης των αστικών κέντρων ώστε σταδιακώς να στραφεί μέρος του πληθυσμού στην πρωτογενή  και δευτερογενή παραγωγή . Τρίτον, να απαλλαγεί το κράτος από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών . Τέταρτον , τεχνολογική υποστήριξη και κίνητρα για την βιομηχανία πολυτελείας.  Πέμπτον, οι σύμμαχοι  να συνεισφέρουν   στις αμυντικές  ανάγκες της Χώρας  .Έκτον να αποδεχθούν πρόγραμμα  εκδημοκρατισμού και φιλελευθεροποίησης  των γειτονικών κρατών για την μείωση της επιθετικότητάς τους . Αλλά δεν νομίζω να συμφωνήσουν σε όλα αυτά .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                      .                                                                                                                                                      .