_________________________________________________________________________________ Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα Και τους καημούς που σκέπασε καπνός Η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα. Οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα Ήταν σε δάσος μαύρο , κεραυνός Οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα... Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια Και σε χαμένους κήπους του Θεού, Κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια Με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια Εκεί που πρώτα ήσουνα παντού Και τώρα μεσ' στο κρύο και στα χιόνια . _______________________________________________________________________________ Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει Παρασκευή τα βράδυ στις εννιά Η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει . Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει Παρασκευή το βράδυ του φονιά , Και του Λαού την πόρτα να χτυπήσει . ________________________________________________________________________________ Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο Σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό Οι δρόμοι που με πήραν, και προσμένω. Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω Με τους ανθρώπους που είδαν φονικό, Και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο . Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο Θερίζει την αυγή θανατικό, Μαύρα πουλιά του δείχνουμε τον δρόμο . Έχει κρυφή πληγή κοντά στον ώμο , Σημάδι μυστικό από το κακό Πως ξέφυγε απ' ανθρώπους κι από νόμο .
__________________________________________________________________________________ Σύνθεση , διεύθυνση ορχήστρας Γιάννης Μαρκόπουλος , Στίχοι (από ποιητική συλλογή ) Μάνος Ελευθερίου , Ερμηνείες τραγούδι Χαράλαμπος Γαργαρουνάκης , Σαντούρι Αριστείδης Μόσχος -Σκηνοθεσία Ν. Κούνδουρος «Τραγούδια της Φωτιάς » 1974. 
Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου