_______________________________________________________________________________ Τὸ χάραμα ἐπῆρα τοῦ Ἥλιου τὸ δρόμο, Κρεμώντας τὴ λύρα τὴ δίκαιη στὸν ὦμο, Κι ἀπ' ὅπου χαράζει ὡς ὅπου βυθᾶ (Τα μάτια μου δὲν εἶδαν τόπον ἐνδοξότερον Ἀπὸ τοῦτο τὸ ἀλωνάκι) . Παράμερα στέκει ὀ ἄντρας καὶ κλαίει · Ἀργὰ τὸ τουφέκι σηκώνει , καὶ λέει · «Σὲ τοῦτο τὸ χέρι τί κάνεις ἐσύ ; Ὁ ἐχρθρὸς μου τὸ ξέρει πῶς μοῦ εἶσαι βαρύ ». Τῆς μάνας ὤ λαύρα τα τέκνα τριγύρου Φθαρμένα καὶ μαῦρα σὰν ἴσκιους ὀνείρου · Λαλεῖ τὸ πουλάκι 'σ τοῦ πόνου τὴ γῆ . Καὶ βρίσκει σπυράκι , καὶ μάννα φθονεῖ. _________________________________________________________________________________ Από το ποίημα «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι » Διονυσίου Σολωμού (Εμπνευσμένο από την πολιορκία και έξοδο του Μεσολογγίου ) . Μελοποίηση - Χρήστος Λεοντής Ερμηνεία - Ιωάννα Φόρτη
Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, ἐλευθεροῦτε πατρίδ', ἐλευθεροῦτε δὲ παῖδας, γυναῖκας, θεῶν τέ πατρῴων ἕδη, θήκας τε προγόνων: νῦν ὑπὲρ πάντων ἀγών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου