Άγιοι Μάρτυρες, Μηνάς, Βίκτωρ, Βικέντιος, Στεφανίδα και Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης

                                                                                                                                                                  Απολυτίκιο " Τρισάριθμον  σύνταγμα τῶν ἀθλητῶν τοῦ Χριστοῦ ......."                                                                                                                                                          Τροπάριον της Λιτής   " Εὐφραίνου καὶ χόρευε πόλις τοῦ ( Ηρακλείου) ...."                                                                                                                                                                         Βίοι  Μαρτύρια Αγίων                                                                                                                             _________________________________________________________________________________Ο Άγιος Μηνάς  "ὁ  ἐν τῷ Κοτυαείω". Πολιούχος της Καστοριάς, Ηρακλείου Κρήτης ,  προστάτης Ελευθερουπόλεως και Χίου. Γεννήθηκε στα μέσα του 3ου αιώνα στο Νίκιον της  Αιγύπτου  ήταν ελληνικής καταγωγής και απεβίωσε στις 11 Νοεμβρίου μεταξύ του 296 και 309 στούς χρόνους του Μαξιμιανού στην  Φρυγία σε ηλικία περίπου 50 ετών . Υπήρξε  αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού , υπηρετούσε  σε επίλεκτο τμήμα  των Ρουταλικών υπό την διοίκηση του   Αργυρίσκου   στο  Κοτυάειο της Φρυγίας-Σαλουταρίας , την ονομαζόμενη τουρκιστί Κιουτάι ( Κιουτάχεια) .Ο Μηνάς ήταν ευσεβής άνθρωπος όταν άρχισαν οι διωγμοί των χριστιανών επί  Μαξιμιανού ,εγκατέλειψε τον στρατό  και ασκήτευσε για καιρό  στο όρος της περιοχής,  μετά κατέβηκε από το βουνό παρουσιάσθηκε ανάμεσα στούς ειδωλολάτρες και ανεκήρυξε τον Χριστό  ως Θεό .Τότε οι στρατιώτες τον συνέλαβαν ,τον έδειραν ,του ξέσχισαν τις σάρκες με  μαστίγια, τις  έκαυσαν με φωτιά και έσυραν   το σώμα του  πάνω σε τριβόλους στο τέλος απέκοψαν με σπαθί την  κεφαλήν   του  λαμβάνονοντας   τον  άγιον  στέφανον του μαρτυρίου  και χάριν παρά  του Θεού  να κάνει θαύματα και να βοηθάει όσους βρίσκονται σε ανάγκη. _________________________________________________________________________________Ο Άγιος Βίκτωρ μαρτύρησε στα χρόνια της βασιλείας Αντωνίνου και Δούκα Σεβαστιανού το έτος 160  στην Ιταλία , κατά τους διωγμούς  ο  Βίκτωρας  δεν πείσθηκε   να αρνηθεί τον Χριστό ,πρώτα του τσάκισαν τα δάκτυλα, μετά τον έβαλαν σε καυτή  κάμινο  , αλλά εξήλθε  εκ της καμίνου  αβλαβής ,έπειτα τον εξανάγκασαν να καταπιεί  φαρμάκια  τα οποία δεν επενέργησαν προς βλάβιν  του ,τότε  και ο φαρμακοποιός πίστευσε στον Χριστό στην συνέχεια   τον έκαψαν με βραστό λάδι , του έβγαλαν τα μάτια  τον  κρέμασαν ανάποδα με το κεφάλι προς τα κάτω  και τον έγδαραν ζωντανό , μετά την κακοποίηση  ο γενναίος   αγωνιστής  της πίστεως ,παρέδωσε την ψυχή του στον Θεό . _________________________________________________________________________________Η Αγία Μάρτυς  Στεφανίς ήταν Ελληνίδα  χήρα κάποιου  Ρωμαίου στρατιώτη    και πίστευε στον Χριστό  έτυχε να παρακολουθήσει  το μαρτύριο του Άγιου Βίκτωρα μακαρίζοντας  την ανδρεία  και  αγιότητά του ,αυτό στάθηκε η αιτία να την αιχμαλωτίσουν και να την φέρουν   εμπρός στον ηγεμόνα όπου  ομολόγησε με παρρησία την πίστη της στον Χριστό .Την θανάτωσαν δένοντας  τα χέρια της στις λυγισμένες κορυφές δυο φοινικόδενδρων  ,ύστερα  άφησαν τα δένδρα πού με βία κρατούσαν λυγισμένα να επιστρέψουν με ορμή  στην   προηγούμενη   κατάστασή τους  σχίζοντας  στα δύο  την Αγία._____________________________________________________________________________ Ο Άγιος Βικέντιος μαρτύρησε  στα χρόνια της βασιλείας Μαξιμιανού και ηγεμονίας Δατιανού . Ο  Βικέντιος ηταν  Διάκονος και δίδασκε στον λαό τον λόγο του Θεού στην Αυγουστόπολη  της  Ισπανίας  μαζί με τον επίσκοπο Ουαλλέριο .Οι  δύο άνδρες συνελήφθησαν  και προσήχθησαν  βίαια   εμπρός στον Δατιανό , αυτός έβαλε να τους αλυσοδέσουν και να τους μεταφέρουν  σε μια βρώμικη φυλακή στην πόλη Βαλάντια.Μετά απο μερικές ημέρες  εξέδωσε διαταγή να βγάλουν τον Βικέντιο από την φυλακή και να τον μαστιγώσουν ανελέητα   έπειτα τον κάρφωσαν επάνω σε σταυρό  και χτύπαγαν  τα μέλη του  μετά  τον αποκαθήλωσαν   του στρέβλωσαν  τα μέλη   αφού  τα εξάρθρωσαν   χαλώντας την αρμονία του σώματός του  έθεσαν πάνω στο στήθος του σιδερένιες πυρωμένες  ράβδους  και τον κέντησαν με πυρωμένες σούβλες στα πλευρά  μετά τον έριξαν πάλι στην φυλακή όπου  ο Άγιος προσευχόμενος  παρέδωσε την ψυχή του   στον Θεό .Το λείψανο του ετάφη κάπου κοντά  απο ευλαβείς χριστιανούς .  ________________________________________________________________________________  Όσιος Θεόδωρος ο Στουδίτης . Ηταν μοναχός, συγγραφέας και υπερασπιστής της αγιογραφίας .   Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 759 μΧ  σε οικογένεια ευσεβών  , ακολούθησε τον θείο του  Πλάτωνα πού ήταν ηγούμενος  στην  Μονή Σακκουδίωνος  στην Προύσα και μετά τον αντικατέστησε λόγω γήρατος  ,  αυτοί ήταν ασυμβίβαστοι και ήλεγχαν Βασιλείς και Πατριάρχες για την αντικανονικές τους πράξεις   γι' αυτόν την δραστηριότητά του είχε  εξοριστεί  πολλές  φορές , το 796 τιμωρήθηκε με ραβδισμό και μετά εξορίσθηκε στην Θεσσαλονίκη. Το 797 επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη κι έγινε ηγούμενος της Μονής Στουδίου την οποία ανέδειξε σε κέντρο πνευματικής καλλιέργειας , συγκρότησε συνεργεία αντιγραφής των  ιερών χειρογράφων και από εκεί απέκτησε το προσωνύμιο Στουδίτης , σύντομα εξορίστηκε , αποκαταστάθηκε και επανεξορίστηκε  επειδή υπεράσπισε με σθένος τις άγιες εικόνες  κατά την περίοδο της εικονομαχίας  ,πέθανε στην διάρκεια της 4ης εξορίας του, το 826 μΧ , το νεκρό σώμα του μεταφέρθηκε καί ενταφιάσθηκε  στην νήσο Πρίγκηπο  , το 844 έγινε ανακομιδή του λειψάνου στην Μονή Στουδίου .                                                                                                                                                                       Θαύματα                                                                                                                                                       _________________________________________________________________________________Κάποτε  ένας πλούσιος άνθρωπος  έταξε στον Άγιο Μηνά  έναν ασημένιο δίσκο, πήγε τότε σ΄ έναν αργυροχρυσοχόο και παρήγγειλε να κατασκευαστούν δύο ασημένιοι δίσκοι με  επιγραφές ,  στον έναν δίσκο να χαράξει το όνομα του Αγίου και στον άλλον  το δικό του όνομα, αλλά επειδή ο δίσκος του Αγίου φαινόταν  ωραιότερος και λαμπρότερος ο πλούσιος αψηφώντας την επιγραφή  τον κράτησε γιά τον ευατό του. Μετά από καιρό έκανε ένα ταξίδι με πλοίο γιά μία υπόθεσή του   και την ώρα του δείπνου   έφερε ο υπηρέτης στο τραπέζι  τον δίσκο του Αγίου Μηνά  με  φαγητό  ο  αναίσθητος εκείνος χριστιανός έτρωγε από τα φαγητά του δίσκου χωρίς καμία  συστολή    μετά το δείπνο  ο  υπηρέτης καθάρισε το τραπέζι  και πήγε να πλύνει  τον δίσκο στην θάλασσα , αλλά του γλύστρησε από τα χέρια και καταποντίσθηκε ,έντρομος  ο υπηρέτης  βούτηξε   κι αυτός στην για να πιάσει τον δίσκο και  χάθηκε στην θάλασσα . Όταν αντελήφθη το συμβάν  ο αφέντης του   ελεεινολόγησε   λέγοντας "Αλλοίμονον σε μένα  τον άθλιο γιατι επεθύμησα τον δίσκο του Αγίου , αλλά  έχασα και τον δίσκο και τον δούλο μου,  Κύριε σού υπόσχομαι ότι αν βρώ έστω και το λείψανο του δούλου μου θα δώσω στον Μάρτυρα σου Μηνά , τον άλλον δίσκο συν  την τιμή που είχε αυτός ο δίσκος που βυθίσθηκε  . Βγήκε τότε από το πλοίο  στην παραλία κι ανέμενε από το κύμα  το  σώμα του πνιγμένου δούλου . Εκεί που καθόταν  αντίκρισε ξαφνικά τον υπηρέτη   να βγαίνει ζωντανός  στην ακτή κρατώντας τον δίσκο του Αγίου και συγκινημένος  άρχισε να  κραυγάζει ,τότε εξήλθαν και οι άλλοι από το πλοίο  και βλέποντας αυτά  όλα  θαύμαζαν και δόξαζαν τον Θεό .Ο υπηρέτης διηγήθηκε ότι  όταν έπεσε στην θάλασσα ήλθε ένας άνθρωπος ωραίος  συνοδευόμενος από δύο  άλλους και  αυτοί τον κράτησαν και περπάτησαν μαζί , εχθές και σήμερα φθάνοντας ως εδώ .Από τότε  διαφημίστηκε εκείνο το θαύμα σε όλη την χώρα  και μέχρι  σήμερα μεγαλύνεται ο Θεός  που δοξάζει τους Αγίους  του .                                                                                                                                                        Τιμώνται                                                                                                                                                                          Ο Άγιος Μηνάς ειναι πολιούχος   του Ηρακλείου Κρήτης .Το Πάσχα του 1826 όταν  οι Κρήτες είχαν συγκεντρωθεί  στον Ναό του Αγίου στο Ηράκλειο  παρακολουθώντας την αναστάσιμη λειτουργία  οι Τούρκοι ετοιμάστηκαν  να ορμήσουν αιφνιδιαστικά  και να τους σφάξουν  ομαδικά  ,τότε εμφανίστηκε εμπρός από τούς Τούρκους  ένας μεσήλικας έφιππος αξιωματικός φοβίζοντάς τους  και  απέτρεψε την σφαγή , σε αυτόν απέδωσαν  την μορφή  του Αγίου Μηνά. Ακόμα τιμάται  μεγαλοπρεπώς  και στην   Καστοριά  πού είναι   προστάτης της  καθώς  η πόλη απελευθερώθηκε από τους Τούρκους ανήμερα της εορτής του Αγίου ,την προπαραμονή μια ίλη ιππικού εισήλθε κρυφά στην πόλη για αναγνώριση και τα μεσάνυχτα ανέλαβε την πρωτοβουλία να  ζητήσει από την έντρομη τουρκική διοίκηση πού γνώριζε την εξέλιξη του πολέμου την παράδοσή της  αν και στην πραγματικότητα οι ελληνικές δυνάμεις απείχαν πάνω από μία ημέρα πορείας , οι Τουρκαλβανοί   αποφάσισαν την άμεση αποχώρηση τους  προς Βίγλιστα και Κορυτσά  ,την παραμονή  ο  Υπίλαρχος Νικολαΐδης ειδοποίησε τους κατοίκους να ετοιμάσουν ψωμί για 25.000 στρατιώτες , την επομένη εισήλθε  θριαμβευτικά  ελληνικός στρατός στην πόλη  κηρύσσοντας  στρατιωτικό νόμο μέχρι νεωτέρας διαταγής ,  ήταν 11 Νοεμβρίου του 1912 .                  ________________________________________________________________________________Προς τιμήν όλων των  συνεορταζομένων , ανεγέρθη μικρό Μοναστήρι  στην Χίο κατά την εποχή της Γενουατοκρατίας,γνωστός και ως ναός των Αγίων Βικτώρων, ήταν τρίκλιτος βασιλικού ρυθμού και τα κλίτη διαχωρίζονταν  με πορφυρούς και πράσινους κίονες απο πορφυρίτη και οφίτη. Ο ωραίος ναός  καταστράφηκε  απο τους Τούρκους  όταν  πυρπόλησαν το Μοναστήρι το 1822 και στην θέση του οικοδομήθηκε  πρόχειρα άλλος ναός  πού λειτούργησε το 1838  αλλά κι αυτός κατέρρευσε  από τον  σεισμό του 1881.Το 1888 ολοκληρώθηκε η κατασκευή  νέου μεγαλοπρεπέστερου    ναού ,αφιερωμένου  στούς Αγίους Βίκτωρες  αλλά και σε άλλους Χιώτες Αγίους . Σ' αυτόν τον Μητροπολιτικό Ναό είχε τελεστεί  στις 11 Νοεμβριου 1912 η επίσημος επινίκειος δοξολογία της  απελευθέρωσης  της νήσου  από τον οθωμανικό ζυγό , εκείνη την ημέρα  3 καταδρομικά , δύο αντιτορπιλικά και 3 μεταγωγικά με στρατό ξηράς προσάραξαν  στην Χίο , ζητώντας  από την τουρκική διοίκηση να παραδοθεί  έπειτα από 356 χρόνια σκλαβιάς.  Γι' αυτό   η ημέρα αυτή  είναι επίσημη τοπική αργία , θρησκευτική και εθνική  εορτή.                                                                                                                                                                                                                                            Πηγές : Νικόδημος Αγιορείτης-Σύνδεσμος Κληρικών Χίου- Ορθόδοξος Συναξαριστής - εγκυκλοπαίδεια Δομή , Βικιπαίδεια,αρχεία Καστοριάς .