________________________________________________________________________________ Τὰ παιδάκια ποὺ παίζουν στ' ἀνοιξιάτικο δείλι, Μιὰ ἰαχὴ μακρυσμένη, Τ' ἀεράκι πού λόγια μὲ τῶν ρόδων τὰ χείλη Ψιθυρίζει καὶ μένει. __ Τ' ἀνοιχτὰ παραθύρια πού ἀνασαίνουν τὴν ὤρα , Ἡ ἀδειανὴ κάμαρά μου , Ἕνα τραῖνο ποὺ θά 'ρχεται ἀπὸ μιὰ ἄγνωστη χώρα, Τὰ χαμένα ὄνειρὰ μου. __ Οἱ καμπάνες ποὺ σβήνουν, καὶ τὸ βράδυ ποὺ πέφτει Ὁλοένα στὴν πόλη , Στῶν ἀνθρώπων τὴν ὄψη , στ' οὐρανοῦ τὸν καθρέφτη , Στὴν ζωὴ μου τώρα ὅλη. _________________________________________________________________________________ Ποίηση - Κ. Καρυωτάκης «Έλεγεῖα καὶ Σάτιρες» , 1927 . Είδος : Σύγχρονη ελεγεία λύπης με τεχνική ομοιοκαταληξίας και συμβολισμού . Μελοποίηση κ' ερμηνεία Ε. Πλάτωνος - Σ. Γιαννάτου «Καρυωτάκης -13 τραγούδια » , 1982.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου