Το Τροπαριο της Κασσιανης

Αγια Κασσια

                                                                                                                                                                           Οσια Κασ(σ)ια η Κασσιανη ηταν βυζαντινη ηγουμενη , ποιητρια,υμνογράφος και μελωδος που εζησε στην Κωνσταντινουπολη στις αρχες του 9ου αιωνα , το  "Κυριε,η εν πολλαις αμαρτίαις περιπεσουσα  γυνη..." είναι εμπνευσμενο από το συμβαν που αναφέρεται στο  Ευαγγελιου οπου πριν την σταυρωση μια αγνωστη αμαρτωλη γυναικα ειχε πλυνει , αλειψει με μυρο  και σφουγγισει με τα μαλλια της ,τα ποδια του Χριστου .  Εχει διασκευασθει σε ηχο πλ.δ'  από τους Πρωτοψάλτες της Μ.τ.Χ.Ε  Πετρο Λαμπαδαριο  και    Κωνσταντινο Πριγγο οπου ελαβε την  μορφη που ψαλλεται σημερα.                                                                                                                                                                         Κυριε, η εν πολλαις αμαρτίαις περιπεσουσα γυνη,την σην αισθομενη θεοτητα μυροφορου αναλαβουσα ταξιν,οδυρομενη μυρα σοι προ του ενταφιασμου κομιζει .                                                                                                                                                              Οιμοι!  λεγουσα ,ότι  νυξ μοι υπαρχει ,οιστρος  ακολασίας,ζοφωδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας.                                                                                                                                                                     Δεξαι μου  τας πηγας των δακρυων ,ο νεφελαις    διεξαγων της θαλασσης το υδωρ ,καμφθητι μοι προς τους στεναγμούς της καρδιας ,ο κλινας τους ουρανους τη αφατω σου κενωσει .                                                                                                                                                             Καταφιλησω   τους αχραντους σου ποδας ,αποσμηξω τουτους δε παλιν τοις  της κεφαλης μου βοστρυχοις , ων εν τω Παραδεισω Ευαν το δειλινον   κτροτος   τοις ωσιν ηχηθεισα ,τω φοβω εκρυβη.                                                                                                                                                                 Αμαρτιων μου τα πληθη και κριματων σου αβυσσους τις εξιχνιασει , ψυχοσωστα σωτηρ μου ; Μη με την σην δουλην παριδης. Ο  αμετρητον εχων το ελεος.